Tancerze Burzy

Tytuł: Tancerze Burzy

Autor: Jay Kristoff

Data publikacji: 04.04.2018

Gatunek: Fantasy, Science Fiction

Ilość stron: 380

Moja miłość do twórczości Jay Kristoffa rozkwitła wraz z przeczytaniem "Nibynocy". Styl pisania tego autora zgrywa się ze mną w sposób niesamowity. Wiedziałam, że muszę przeczytać cykl "Wojny Lotosowe". Niedawno miałam przyjemność czytać książkę opartą na japońskiej mitologii, więc wciągnięcie się we wschodnie klimaty nie sprawiło mi już problemu. Kristoff zabrał mnie na  szalenie niebezpieczną wycieczkę po steampunkowej Japonii.

Opis fabuły

Wyspy Shimy umierają. Zanieczyszczenie stłamsiło zwierzynę i zabarwiło niebo na krwistą czerwień. Powietrze nie nadaje się do oddychania, a słońce potrafi wypalać wzrok. 

Yukiko przez połowę swojego życia mieszkała otoczona dziką przyrodą i nie musiała znosić niewygód miasta. Odziedziczyła nadzwyczajny dar Przenoszenia, może komunikować się ze zwierzętami, wnikając do ich umysłu. Nikt nie może się o tym dowiedzieć, gdyż ludzie z takimi talentami uważani są za nieczystych.  Po śmierci brata bliźniaka i odejściu matki, wraz z ojcem przeniosła się do serca miasta, gdzie znosi rozłąkę z bujną fauną i florą wsi. Masaru jest głównym Łowczym dla wspaniałego cesarza. Niestety, wraz z postępującym wymieraniem świata, brakuje mu zajęć. Ucieka w świat narkotycznego upojenia i nie dba o córkę. 

Codzienność rodziny z klanu Kitsune zostaje odmieniona, gdy cesarz wysyła ich na polowanie. Masaru razem z Yukiko i przyjaciółmi ma za zadanie odnaleźć i schwytać Tygrysa Burzy. Problem polega na tym, że te majestatyczne zwierzęta wyginęły. Setki lat nikt nie zaobserwował ich obecności. Czy zdołają odnaleźć mityczne stworzenie? Jeśli nie, czeka ich pewna śmierć z rąk kapryśnego władcy. 

Opinia

Wykreowany świat powalił mnie na kolana. Zwykle nie przepadam za skomplikowanymi dystopiami, jednak w tym przypadku, otoczenie sprawdziło się znakomicie. Czułam się, jakbym sama wdychała trujące spaliny, walcząc o każdy oddech i centymetr ziemi, która jeszcze nie została skażona. Otaczająca mnie rzeczywistość wydawała się przytłaczająco realna. Autor poruszył tematykę, która wcale nie jest taka odległa. Niejednokrotnie łapałam się na rozmyślaniu, że kierunek w jakim zmierza  współczesny postęp cywilizacyjny jest zaskakująco podobny do tego przedstawionego w utworze. Klęska na wyspach Shimy pokazuje, że planetą trzeba się zająć, zanim będzie za późno.

Kristoff  w "Tancerzach Burzy" wykorzystał bardzo podobny zabieg jak w przypadku "Nibynocy". Początkowa część utworu skupiała się na budowaniu świata i przedstawianiu go czytelnikowi w bardzo szczegółowy sposób. Pomogło mi to wciągnąć się w japońskie klimaty, ale równocześnie sprawiło, że wstęp troszkę mi się nudził. Wraz z postępem historii, wzrasta tempo wydarzeń. Zostało zawarte kilka zwrotów akcji, których nie do końca się spodziewałam. 

Im dłużej czasu spędzałam przy tym tytule, tym bardziej jego bohaterowie zaczynali nabierać barw. Głównie skupiamy się na nastoletniej Yukiko, ale poznajemy również perspektywę jej ojca i kilku pobocznych postaci. Protagonistka nie została wykreowana na niezniszczalną (i dzięki autorowi za to), potrafi posługiwać się bronią, uczestniczy w treningach, ale nawet jej podwinie się czasem noga. Dziewczyna dostrzega problemy otaczającego ją świata i, gdy odkrywa wszystkie mroczne intrygi korumpujące rząd, zmienia swoje poglądy. Przestała stać biernie, zaczęła działać w celu odratowania Shimy. Cenię sobie w niej lojalność. Nie zostawiała nikogo w potrzebie, choćby ryzykując własnym życiem.

"Fakt, że stoisz wśród tłumu, nie oznacza, że do niego należysz"

Część postaci mnie zdumiała. Odkryli przede mną strony, których bym się po nich zupełnie nie spodziewała. Kończąc książkę, rozumiałam, jakie motywy popychały poszczególne osoby do czynienia strasznych rzeczy. Większość z nich starała się jednak odpokutować za swoje winy. Bohaterowie, z którymi przeżywałam wzloty i upadki, nie byli wyłącznie źli lub dobrzy, odnajdywałam w nich wiele pośrednich odcieni szarości. Dzięki temu, zaskarbili sobie moją sympatię.

Bałam się, że przez wysokie oczekiwania, nie będę czerpała przyjemności z czytania tego utworu. Na szczęście się myliłam, Jay Kristoff mnie nie zawiódł. Być może zachwyt "Tancerzami Burzy" nie równa się mojej ekscytacji przy czytaniu cyklu "Nibynocy", ale książka wciąż trzyma dość solidny poziom. Kilka występujących wad, jak długie wprowadzenie, czy przestoje w akcji sprawiły, że nie trafiła ona do moich całkowitych ulubieńców, ale wciąż warto dać jej szansę! Jestem niezmiernie ciekawa dalszych losów serii i rozwoju akcji. Mam nadzieję, że będzie tylko lepiej.

Lektura zawiera japoński słowniczek, więc wszystkie obcojęzyczne zwroty stają się dla nas łatwe do zrozumienia.

Ocena końcowa

(7/10)